Warto zobaczyć

Oddział Polskiego Towarzystwa Turystyczno – Krajoznawczego „RAWICZ” w Rawiczu sprawuje opiekę nad czterema szlakami turystycznymi, wytyczonymi ścieżkami i drogami ziemi rawickiej oraz trasą spacerową poprowadzoną ulicami Rawicza i jego dzielnicy – Sarnowy. Są to:

• Szlak niebieski – prowadzący od Czempinia (PKP) do Kobylina (PKP).
• Szlak żółty – wiodący z Rawicza (PKP) do Dąbrówki (PKS).
• Szlak czerwony – prowadzący od Szymanowa (PKS) do Iźbic (PKS).
• Trasa spacerowa po Rawiczu.

SZLAK NIEBIESKI – prowadzący od Czempinia (PKP) do Kobylina (PKP)

Szlak niebieski – wielkopolski, nr ewidencyjny WK – 190 – n

Szlak niebieski stanowi część dalekobieżnej trasy poprowadzonej przez Wielkopolskę – od Czempinia do Kobylina. Szlak ten ma długość 136,1 km.

Przebieg szlaku

(Czempiń -Racot – Osieczna – Pawłowice – Lubonia – Poniec – miejscowości poza powiatem rawickim) – Gościejewice – Golinka – Gierłachowo – Dąbrówka – Konarzewo – Łaszczyn – Rawicz – Szymanowo – Dębionka – Golejewko – Pakosław – Pomocno – Osiek – Dubin – Jutrosin – (Kobylin – poza powiatem).

SZLAK ŻÓŁTY  – wiodący z Rawicza (PKP) do Dąbrówki (PKS)

Szlak żółty – leśny, nr ewidencyjny WK – 3651 – y

Szlak ten ma długość 11,5 km w całości przebiega na terenie powiatu rawickiego

Przebieg szlaku

Rawicz (dworzec PKP) – „Dolina Świętojańska” – Rezerwat „Dębno” – zbiornik przeciwpowodziowy na Masłówce – pamiątkowy głaz w miejscu śmierci Stefana Bobrowskiego – Dąbrówka.

SZLAK CZERWONY  – prowadzący od Szymanowa (PKS) do Iźbic (PKS)

Szlak czerwony – „Szlak walk Powstańców Wielkopolskich o Rawicz”, nr ewidencyjny WK – 3653 – c

Szlak o długości 45 km, w całości wytyczony na terenie powiatu. Prowadzi przez te miejsca Ziemi Rawickiej, które związane są historycznie z Powstaniem Wielkopolskim.

Przebieg szlaku

Szymanowo – Dębno Polskie – Zielona Wieś – Słupia Kapitulna – Golejewko – Miejska Górka – Rawicz (Sarnowa) – Łaszczyn – Konarzewo – Iźbice

Międzynarodowa trasa R-9 z Chorwacji do Gdańska liczy 1930 kilometrów. Została wyłączona z Europejskiego Systemu Szlaków Rowerowych Euro Velo.  Międzynarodowy szlak rowerowy oznakowany jest w terenie symbolem roweru i sygnaturą R9 barwy zielonej.

Szlak R-9 został w przybliżeniu wyznaczony tak jak przed wiekami biegł słynny trakt bursztynowy. Trasa rowerowa poprowadzona jest przez atrakcyjne tereny – drogami gruntowymi, leśnymi i pomniejszymi drogami asfaltowymi. Znalazły się na niej zarówno duże miasta, jak Gniezno, Poznań czy Wrocław jak również mniejsze np. Gostyń, Jarocin, Jutrosin, Trzebnica.

Trasa szlaku biegnie przez trzy gminy powiatu rawickiego: Pakosław, Jutrosin i Miejską Górkę. Rozpoczyna się ona w Zaorlu, a dalej biegnie przez Dubin, Jutrosin, Płaczkowo, Dłoń i Kołaczkowice. Następnie łączy się ze Skoraszewicami w powiecie gostyńskim.

Ziemiański Szlak Rowerowy (ZSR) ma w swym założeniu ułatwić bezpieczny dojazd rowerem z Poznania do najważniejszych miejscowości leżących na trasie, należą do nich: Mosina, Czempiń, Racot, Kościan, Osieczna, Leszno, Rydzyna, Rawicz, Miejska Górka, Jutrosin, Pakosław, Kobylin, Pępowo, Gostyń oraz Krzywiń.

Ziemiański Szlak Rowerowy (ZSR) ma w swym założeniu ułatwić bezpieczny dojazd rowerem z Poznania do najważniejszych miejscowości leżących na trasie, należą do nich: Mosina, Czempiń, Racot, Kościan, Osieczna, Leszno, Rydzyna, Rawicz, Miejska Górka, Jutrosin, Pakosław, Kobylin, Pępowo, Gostyń oraz Krzywiń.

Ziemiański Szlak Rowerowy ma długość dokładnie 245 km 400m, oznakowany jest za pomocą zielonych znaków z charakterystycznym rowerkiem.

Ziemiański Szlak Rowerowy to trasa łącząca wiele ciekawostek krajoznawczych, architektonicznych i przyrodniczych. Wytyczony jest również na terenie powiatu rawickiego o długości ok. 56 km.

W powiecie rawickim szlak przebiega przez miejscowości: Sowiny, Kawcze Zakrzewo, Żołędnicę, Łaszczyn, Rawicz, Sarnowę, Karolinki, Niemarzyn, Chojno, Golejewko, Pakosław, Osiek, Borek, Dubin, Szymonki, Jutrosin.

Do najciekawszych miejsc, które należy zobaczyć podczas jazdy na terenie powiatu rawickiego należą:

W Zakrzewie Kościół św. Klemensa z ok. 1610 r. z wieżą z 1728 r., zwieńczoną piramidalnym hełmem.

Do cennych zabytków w Łaszczynie należy dwór Sczanieckich wraz z parkiem. Prawdopodobnie jesienią 1831 r. gościem Sczanieckich był tutaj Adam Mickiewicz.

W Rawiczu – stolicy powiatu – na rynku znajduje się barokowy ratusz z 1756 r. ufundowany przez Katarzynę z Opalińskich Sapieżynę, ówczesną właścicielkę miasta. W 1783 r. na jego dachu zamontowany został pierwszy w Polsce piorunochron, zwany wtedy gromochronem. Obecnie w budynku ratusza znajduje się Muzeum Ziemi Rawickiej.

Najbliżej stąd do poewangelickiego, poźnoklasycystycznego kościoła parafialnego św. Andrzeja Bobli z 1808r. Koło plant znajduje się czysty stylowo i jednolity architektonicznie, neogotycki kościół Chrystusa Króla 1 1907 r.

W Sarnowie – dzielnicy Rawicza, które do 1973 roku było samodzielnym miastem, można zobaczyć wiatrak- koźlak, ratusz z ładną neogotycką ośmioboczną wieżyczką, barokowy kościół św. Andrzeja z 1718 r.

Karolinki – przedmieście Miejskiej Górki – poreformacki zespół klasztorny z I poł. XVII w. z jednolitym, późnobarokowym wyposażeniem. Obecnie znajduje się tutaj klasztor Franciszkanów i nowicjat.

Golejewko – wieś utożsamiana z grodem Czestram, wymienionym w bulli papieża Innocentego II w roku 1136. Najwieksza atrakcja Golejewka jest Stadnina Koni z hodowlą koni pełnej krwi angielskiej. Zachował się także zespół pałacowo-parkowy Choińskich Chińskich I poł. XVII w.

W Pakosławiu warto zobaczyć neogotycki kościół z 1899 r., oraz klasycystyczny pałac z końca XVIII w., powstały prawdopodobnie na postawie projektu Karola Gottharda Laghansa. Obecnie pełni funkcje turystyczno – kulturalne.

Jutrosin – godne obejrzenia są neoromański kościół św. Elżbiety z fundacji Czrtoryskich z Sielca z 1902 roku, kameralny ratusz z ok. 1840 r., szachulcowy kościół cmentarny św. Krzyżaz 1777 r. z drewnianą dzwonnicą.

Dubin – neoromański kościół św. Mikołaja z lat 1936-39, w którym warto zobaczyć późnorenesansowy nagrobek z piaskowca z1613 r., przedstawiający rycerza w zbroi.

Osiek – zespół pałacowo-parkowy w obecnej formie z końca XIX w.

Trasa rowerowa wytyczona po terenie gminy rawickiej ma długość 38 kilometrów. Prowadzi przez najciekawsze okolice Rawicza, a oznaczona została kwadratowymi, żółtymi symbolami rowerka.

Przebieg trasy:

Rawicz (tablica informacyjna z mapą szlaku po stronie południowej ratusza) – Sierakowo – Łaszczyn – Żołędnica – Sarnówka – Rawicz / Sarnowa – Las Sarnowski (skrzyżowanie dróg Rawicz – Dubin i Zielona Wieś – Sarnowa) – Słupia Kapitulna – Ugoda – Zielona Wieś – Stwolno – Sikorzyn – Szymanowo – Dębno Polskie – Rawicz.

„Kształt” trasy (dwie łączące się w rejonie Lasu Sarnowskiego pętle) umożliwiają jej pokonanie według wielu innych wariantów:

1. Rawicz – Dębno Polskie – Szymanowo – Rawicz – 9km
2. Rawicz – Dębno Polskie – Szymanowo – skrzyżowanie Rawicz – Sarnowa – Żołędnica – Łaszczyn – Rawicz – 21,9km
3. Rawicz – Dębno Polskie – Szymanowo – skrzyżowanie – Zielona Wieś – Ugoda – Słupia Kapitulna – Szymanowo – Rawicz – 29,3 km
4. Rawicz – Łaszczyn – Żołędnica – Rawicz – Sarnowa – ziemiańskim szlakiem rowerowym do Rawicza – 14km
5. Rawicz – Łaszczyn – Żołędnica – Sarnowa – skrzyżowanie – Szymanowo – Dębno Polskie – Rawicz 22 km

Trasa rowerowa długości 18 km poprowadzona jest przez malownicze tereny na północny-zachód od Rawicza. Obejmuje swoim przebiegiem miejsca związane z pobytem Adama Mickiewicza na Ziemi Rawickiej. W Konarzewie wieszcz gościł u Ksawerego Bojanowskiego. Zapewne także odwiedził Adama Sczanieckiego w niedalekim Łaszczynie.

Trasa rowerowa długości 18 km poprowadzona jest przez malownicze tereny na północny-zachód od Rawicza. Obejmuje swoim przebiegiem miejsca związane z pobytem Adama Mickiewicza na Ziemi Rawickiej. W Konarzewie wieszcz gościł u Ksawerego Bojanowskiego. Zapewne także odwiedził Adama Sczanieckiego w niedalekim Łaszczynie.

Trasa rozpoczyna się na osiedlu Sierakowo – przedmieściu Rawicza.

2,5 km – Łaszczyn. We wsi znajduje się eklektyczny kościół św. Marcina z końca XIX wieku. Na cmentarzu w Łaszczynie znajduje się grób Stefana Bobrowskiego (1840 -18630) – naczelnika Warszawy i premiera rządu w powstaniu styczniowym. Nieopodal późnobarokowy dwór z drugiej połowy XVIII wieku oraz park o powierzchni 7 hektarów ze starym drzewostanem.

5,6 km – Konarzewo – dwór z początku XIX wieku, w którym mieszkał Adam Mickiewicz goszcząc u Ksawerego Bojanowskiego jesienią 1831 roku.

7,7 km – Dabrówka – We wsi można zobaczyć pałac z drugiej połowy XIX wieku otoczony ponad 20 hektarowym parkiem krajobrazowym z okazałymi dębami i lipami. W parku zrujnowane mauzoleum dawnych właścicieli pałacu.

Po opuszczeniu Dąbrówki udajemy się w kierunku zachodnim i przy lokalnym wzniesieniu Polskiej Górze (107 m n. p .m.)kierujemy się na południe.

Trasa przebiega przy Rezerwacie Dębno (15,7 km) utworzonym dla ochrony boru mieszanego z fragmentami lasu mieszanego i olsu.

18 km – Rawicz

Rowerowy Szlak Miodowy lokalny szlak na południu Wielkopolski, jeden z nagrodzonych obiektów agroturystyki aktywnej wśród produktów markowych Międzygminnego Związku Turystycznego „Wielkopolska Gościnna”. Trasa rowerowa tworzy pętlę o długości 15 km prowadzącą po bardzo urokliwych terenach gminy Pakosław.

Rowerowy Szlak Miodowy lokalny szlak na południu Wielkopolski, jeden z nagrodzonych obiektów agroturystyki aktywnej wśród produktów markowych Międzygminnego Związku Turystycznego „Wielkopolska Gościnna”. Trasa rowerowa tworzy pętlę o długości 15 km prowadzącą po bardzo urokliwych terenach gminy Pakosław.

Rowerowy Szlak Miodowy rozpoczyna się w Pakosławiu na parkingu (przy mapie turystycznej gminy) i dalej prowadzi w kierunku Ostrobudek. Po drodze znajdują się 2 psieki pszczele.

Po lewej stronie szlaku znajduje się zespół pałacowo-parkowy, z klasycystycznym pałacem z XVIII wieku, zaprojektowanym prawdopodobnie przez Karola Gotharda Langhansa. W pałacu czynna jest restauracja, hotel, centrum konferencyjne i ośrodek kultury francuskiej. Obok zespołu parkowo-pałcacowego położony jest kościół z 1899 roku.

Następnie szlak prowadzi ul. Rolniczą i drogą powiatową Pakosław – Góreczki Wielkie i skręca w lewo w kierunku Ostrobudek, gdzie atrakcja jest miniskansen pszczeli w pasiece Stefana Zygmanowskiego. Ekspozycja składa się z 10 starych uli, w tym dwóch liczących blisko 100 lat. Ozdobą ekspozycji są drewniane ule figuralne przedstawiające różne postacie, wykonane przez znanego rzeźbiarza Jerzego Sowijaka z Bukówca Górnego.

Dalej szlak prowadzi droga gminną Ostrobudki – Konary i w lewo polną (nieutwardzoną) w stronę Chojna, gdzie znajdują się 2 pasieki.

Asfaltem drogi powiatowej Chojno – Pakosław szlak prowadzi do parku w Golejewku, skręca w prawo w drogę parkową w kierunku pałacu, przy figurze Św. Antoniego Padewskiego, ścieżką rowerową po obrzeżu parku, następnie „aleją zasłużonych koni” do Golejewka. W parku w Golejewku znajduje się pasieka pszczela.

W Golejewku po prawej stronie znajduje się neorenesansowy kościół z 1903 roku z polichromią secesyjną Antoniego Procajłowicza z Krakowa z 1906 roku. Wewnątrz wyposażenie z XVII i XVIII wieku, miedzy innymi tryptyk, portrety trumienne i renesansowe płyty nagrobne rodu Choińskich. Za kościołem park i zabudowania pałacowe – miejsce utożsamiane z grodem Czestram, wymienionym w bulli papieża Innocentego II w roku 1136. Pozostałością świetności historycznej Czestramu jest grodzisko stożkowe, na południowym zachodzie od parku. Największą atrakcją Golejewka jest Stadnina Koni z hodowlą koni pełnej krwi angielskiej, znanych na torach wyścigowych całej Europy. Atrakcją jest też muzeum powozów, izba nagród zdobytych przez golejewskie konie oraz unikatowa aleja z głazami poświęcona zasłużonym rumakom. Zachował się zespół pałacowo-parkowy Choińskich z pierwszej połowy XVII wieku oraz brama przejazdowa (baszta), zwieńczona baniastym hełmem, na którym Adam Choiński umieścił złoty półksiężyc zdobyty podczas bitwy z Turkami z 1620 roku pod Chocimiem.

W Golejewie można odwiedzić interesujące gospodarstwo agroturystyczne z końmi i pasieką pszczelą.

Dalej szlak prowadzi obok zakładu stolarskiego i zakładu przetwórstwa mięsnego do skrzyżowania droga powiatową Golejewko – Sworowo, od skrzyżowania w prawo lasem i dolina rzeki Orli do Sworowa. Od skrzyżowania w Sworowie można skręcić w leśną drogę w kierunku leśnictwa Krasnolipka (około 1,5 km), na terenie którego znajduje się pasieka oraz hodowla ptaków ozdobnych i wrócić następnie, by pojechać w kierunku Sów z pasiekami Zaorla, Pomocna do Osieka.

Szlak spacerowy ma formę zamkniętej pętli. Jest koloru zielonego. Rozpoczyna się i kończy przy węźle szlaków turystycznych, naprzeciw dworca PKP.

Szlak spacerowy ma formę zamkniętej pętli. Jest koloru zielonego. Rozpoczyna się i kończy przy węźle szlaków turystycznych, naprzeciw dworca PKP.

Oznakowana trasa pozwala obejrzeć ciekawe miejsca w Rawiczu: cmentarz parafialny, piaszczyste pagórki, piękną architekturę budynków w układzie szachownicy. Trasa prowadzi przez rawicki Rynek z siedzibą Muzeum Ziemi Rawickiej w barokowym Ratuszu, nieopodal znajdujące się kościoły (neogotycki i poewangelicki) oraz przez planty im. Jana Pawła II, przy których znajduje się Dom Kultury.

Trasa ma ok. 8 km i biegnie ulicami:

z ulicy Dworcowej przejście Alejką, Podmiejska przejście przez Cmentarz, Żwirowa, Spokojna, Wały Poniatowskiego – planty, Grunwaldzka, Rynek Ratusz, Buszy, Szarych Szeregów, Marcinkowskiego, Scherwentkego, Planty (od Domu Kultury do więzienia), Marcinkowskiego, Sukiennicza, Plac Wolności, 17 stycznia, Bobrowskiego, Wały Dąbrowskiego, Sarnowska, Sucharskiego, Bohaterów Westerplatte, Wały Dąbrowskiego – planty, Piłsudskiego, Hallera, Grota Roweckiego, Sportowa, Dworcowa.

Trasa jest wyznakowana dwukierunkowo więc można ją przejść w odwrotnym kierunku.

Szlak Rajdu Konnego wytyczony został na terenie Międzygminnego Związku Turystycznego „Wielkopolska Gościnna”. Przebiega on przez teren siedmiu gmin: Poniec, Krobia, Pępowo (powiat gostyński), Kobylin (powiat krotoszyński), Jutrosin Pakosław, Miejska Górka (powiat rawicki).

Szlak Rajdu Konnego wytyczony został na terenie Międzygminnego Związku Turystycznego „Wielkopolska Gościnna”. Przebiega on przez teren siedmiu gmin: Poniec, Krobia, Pępowo (powiat gostyński), Kobylin (powiat krotoszyński), Jutrosin, Pakosław, Miejska Górka (powiat rawicki).

Trasa liczy około 125 km długości i składa się z pięciu odcinków:

Odcinek Dłuołęka – Zaorle – „Szlak nad piękną Orlą” – 34 km – teren powiatu rawickiego

Zaorle – Sarnowa/Miejska Górka – „Szlak hodowców koni” – 22 km – teren powiatu rawickiego

Miejska Górka / Sarnowa – Rokosowo – „Szlak czarnego bociana” – 22 km – teren powiatu rawickiego

Rokosowo – Ludwinowo – „Szlak górskiej ścieżki” – 20 km

Ludwinowo – Długołęka – „Szlak wiatraka Franciszka” – 26 km

Przy szlaku znajdują się miejsca popasu, miejsca noclegów jeźdźców i koni. Na trasie Szlaku Rajdu Konnego – w powiecie rawickim działa Stadnina Koni w Golejewku oraz bardzo aktywni prywatni hodowcy koni.

Wielkopolski Szlak Wiatraczny przebiega od strony Leszna przez Bojanowo, Rawicz, Sarnowę, Miejską Górkę, Golejewko, Pakosław, Sowy, Szkaradowo, Dubin, Jutrosin i dalej w kierunku Smolic i Kobylina.

Trasa Wielkopolskiego Szlaku Wiatracznego została opracowana w ramach działalności Stowarzyszenia „Wiatraki Wielkopolski”, które ma swoją siedzibę w Rydzynie, a zajmuje się ratowaniem pozostałych jeszcze w Wielkopolsce wiatraków.

Wielkopolski Szlak Wiatraczny przebiega od strony Leszna przez Bojanowo, Rawicz, Sarnowę, Miejską Górkę, Golejewko, Pakosław, Sowy, Szkaradowo, Dubin, Jutrosin i dalej w kierunku Smolic i Kobylina.

Trasa Wielkopolskiego Szlaku Wiatracznego została opracowana w ramach działalności Stowarzyszenia „Wiatraki Wielkopolski”, które ma swoją siedzibę w Rydzynie, a zajmuje się ratowaniem pozostałych jeszcze w Wielkopolsce wiatraków.

Od 2004 roku, funkcjonuje w tej miejscowości Muzeum Rolnictwa i Młynarstwa. Rydzyński wiatrak „Józef” uznawany jest za jeden z najlepiej zrekonstruowanych i wyeksponowanych „wietrznych młynów” w Wielkopolsce.

Przebieg szlaku:

Rydzyna – Dąbcze – Tworzanice – Świerzyna – Osieczna – Śmigiel – Leszno – Świeciechowa – Bukówiec Górny – Przemęt – Kaszczor – Wolsztyn – Grodzisk Wielkopolski – granowo – Kościan – Krzywiń – Gostyń – Grabonóg – Pepowo – Kobylin – Jutrosin – Szkaradowo – Pakosław – Miejska Górka – Rawicz / Sarnowa – Izbice – Rydzyna.

Tak wytyczona trasa umożliwia zapoznanie się z 50 obiektami dawnej sztuki młynarskiej, przede wszystkim z będącymi w różnym stanie wiatrakami – koźlakami, ale także z zabytkowymi młynami. Na obszarze wielkopolski było niegdyś około 12 tysięcy wiatraków, niejednokrotnie stały w grupach po kilkadziesiąt obiektów.

Na teren powiatu rawickiego trasa wkracza pomiędzy Smolicami i Jutrosinem.

W powiecie rawickim jest pięć wiatraków.

• W Dubinie w gminie Jutrosin na skraju wsi od strony Szkaradowa można było zobaczyć ruinę wiatraka pochodzącego z 1797 r., który. obecnie został zdemontowany i ponownie zostanie zrekonstruowany w okilcach Jutrosina.
• We wsi Sowy w gminie Pakosław znajduje się przeniesiony z Grąbkowa, wiatrak typu koźlak z 1860 r.
• W Miejskiej Górce znajduje się świeżo wyremontowany zabytkowy wiatrak z 1772 r. Wiatrak obecnie jest siedzibą Polskiego Związku Gołębi Pocztowych.
• W miejscowości Sarnowa możemy podziwiać kolejny wiatrak z XVIII w. odbudowany przez Kazimierz Damazyna, w którym obecnie funkcjonuje skansen.
• W kierunku Poznania, cztery kilometry za Rawiczem, po prawej stronie drogi w miejscowości Izbice, stoi ruina wiatraka z drugiej połowy XVIII w. Wiatrak pierwotnie stał w Golinie Wielkiej, ale w 1977 r. został przeniesiony i odbudowany w obecnym miejscu.
• W Pakosławiu stoi budynek młyna zbożowego z początku XX w. Młyn, który jest własnością gminy Pakosław funkcjonował do końca lat 70-tych.

Sześciokilometrowa ścieżka edukacyjno-przyrodnicza „Cztery Pory Roku” znajduje się w Gminie Pakosław, pomiędzy Osiekiem a Pomocnem.

Ścieżka biegnąca przez teren uroczyska Osiek w Nadleśnictwie Piaski i wzdłuż parku pałacowego w Osieku ma dziesięć przystanków a także pięć miejsc odpoczynku wyposażonych w stoły, ławy, kosze na śmieci i stojaki dla rowerów. W czasie pieszej lub rowerowej wędrówki ścieżką, można odpocząć ale też uzyskać wiele interesujących informacji o leśnictwie, lesie oraz znaczeniu lasu dla człowieka. Można tez poznać bogatą historię wsi Osiek, gospodarkę łowiecką i historię kultu św. Huberta. Ścieżka rozpoczyna się w Leśniczówce Halin.

Przy drodze powiatowej Rawicz Dubin na odcinaku Rawicz -Szymanowo znajduje się ścieżka rowerowa o długości 770 mb.

Przy drodze powiatowej Rawicz – Miejska Górka na odcinku od Rawicza do Sarnowy znajduje się ścieżka rowerowa o długości 1684 mb.

Przy drodze powiatowej Dłoń – Paradów na odcinaku Jutrosin – Dubin znajduje się ścieżka rowerowa o długości 3,574 km.

Przy drodze powiatowej Konary – Topólka w miejscowości Konary znajduje się ścieżka rowerowo-piesza o długości 0,268 km.

Przy drodze Bojanowo – Sowiny w miejscowości Bojanowo znajduje się ścieżka rowerowo-piesza o długości 0,364 km

Przy drodze Pakosław – Góreczki Wielkie w miejscowości Pakosław znajduje się ścieżka rowerowo-piesza o długości 0,252 km.

Przy drodze powiatowej Rawicz – Dubin na odcinku od Pakosławia do Osieka znajduje się ścieżka rowerowa o długości 1,08 km.

Przed 1887 rokiem istniał w Chojnie drewniany dworek. Na jego miejscu w 1887 roku, staraniem hrabiego Antoniego Czarneckiego wzniesiony został parterowy murowany dwór. Budynek został powiększony o piętrowe skrzydło w roku 1915, w czasach Jana hrabiego Czarneckiego. Wejście główne jest w ścianie bocznej. Dwór oraz przybudówka nakryte są dachami dwuspadowymi.

Majątek Chojno był fragmentem dóbr pobliskiego Golejewka. Składał się z dwóch części
i w roku 1890 obejmował ziemie o powierzchni 998 hektarów, w tym 562 ha gruntów ornych
i 343 ha borów. Rządcą majątku Chojno na przełomie XIX i XX wieku był Maurycy Meisse (Wessie).

W 1907 roku powierzchnia majątku (Stare i Nowe Chojno) wynosiła nadal 998 ha,
a hodowano w nim 48 koni, ponad 200 sztuk bydła i 160 świń. W roku 1926 powierzchnia dóbr należących do Janusza Czarneckiego wynosiła 987 ha.

W otoczeniu dworu znajduje się park ze stawem.

Dwór w Tarchalinie wybudowany został w stylu klasycystycznym i przypomina w dużej mierze pałac z Winnej Góry.Budynek dworski jest parterowy. Pomieszczenia mieszkalne znajdują się na parterze i na piętrze, które ukryte zostało pod wysokim, polskim tzw. łamanym dachem.

Charakterystycznym elementem architektonicznym jest czterokolumnowy (wysokie kolumny z głowicami w stylu jońskim) portyk zwieńczony trójkątnym tympanonem. Właśnie ten portyk zwrócony w stronę niewielkiego parku stanowi o urodzie, wdzięku i harmonii całej budowli, która powstała w latach trzydziestych XX wieku, po przebudowie wcześniejszego budynku z XIX wieku, być może modernizowanego w 1912 roku.

W roku 1926 Tarchalin był własnością Komunalnego Związku Kredytowego z Poznania. W tym czasie majątek liczył 559 ha. W 1939 roku właścicielem dóbr był Jan Donimirski, który zarządzał gospodarstwem o powierzchni 317 ha.

Murowany pałac wybudowany w 1924 roku, zaprojektowany został przez firmę architektoniczną z Wrocławia – Klein i Wolff (firma która projektowała m.in. dwór w Giżynie i odbudowę kościoła ewangelickiego w Rawiczu, po jego pożarze w 1915 roku).

Piętrowy pałac wybudowano na planie prostokąta i jest nakryty czterospadowym dachem. Ozdobiony został potrójną ostrołukową wnęką i tarasem z obszernymi schodami od strony drogi oraz półokrągłym ryzalitem, tworzącym rodzaj wieży, przy jednej z bocznych elewacji. Projektanci przewidzieli także obszerną werandę od strony parku. Uroku całej budowli dodają interesujące, pseudokrenelażowe, ceglane zwieńczenia ścian. Przylegająca do budynku ciekawa brama, dopasowana jest stylistycznie do całości, będącego dzisiaj w dość dobrym stanie obiektu.

W latach 1839 – 1864 w miejscowości tej działała Królewska Stacja Meteorologiczna.

Przez stulecia wieś należała do rodzin: Tiessler (1529 – 1633), Mateschke (1633 – 1857) i Krauseiche do 1945 roku. Posiadłość obejmowała 278 hektarów gruntów, a produkcja nastawiona była na uprawę zbóż oraz hodowlę bydła, koni i trzody chlewnej.

Pałac w Dąbrówce został zbudowany w XIX wieku, w okresie kiedy właścicielami dóbr byli Trowitzschowie. Budowla zaprojektowana została w stylu nawiązującym do klasycyzmu. Architekt zaprojektował ją na kształt dawnego pałacu miejskiego.

Dwór w Dąbrówce jest piętrowy, nakryty spłaszczonym, czterospadowym dachem o krawędziach wysuniętych przed lico muru i tworzących okap. Główne reprezentacyjne wejście do budynku poprzedzone jest gankiem, ozdobionym filarami podtrzymującymi ozdobny balkon. Okna parteru są prostokątne. Otwory okienne piętra zwieńczone są półkoliście. Do głównego korpusu budowli przylegają z dwóch stron skrzydła – przybudówki. Dwór w Dąbrówce otoczony jest rozległym, blisko 4-hektarowym parkiem.

Na terenie parku znajduje się zniszczony grobowiec rodzinny dawnych właścicieli – Naumannów. Właścicielami Dąbrówki i tutejszego majątku byli: w XIV i XV wieku Wincenty z Gronowa, który sprzedał dobra Doninom; w XVII wieku-Piotr i Jan Golińscy, a po nich Hieronim Zakrzewski. Dobra wielokrotnie zmieniały właścicieli. Kolejnymi właścicielami byli między innymi: Konarzewscy i Bojanowscy (XVIII/XIX), a od połowy XIX wieku do czasów drugiej wojny światowej niemieckie rodziny: Trowitzsch, Bandelov, Naumann i Roloff.

W 1907 roku powierzchnia majątku Dąbrówka wynosiła 502 hektary, w tym: 375 ha ziemi uprawnej, 95 ha lasów i 20 ha łąk. W majątku była parowa gorzelnia, hodowano konie pełnej krwi i trzodę. Właścicielem majątku był Franz Naumann, natomiast dobrami zarządzał Udo Wolf.

Okazały pałac w Dłoni, wsi leżącej na terenie Gminy Miejska Górka, powstał krótko po 1910 roku. Dla książąt Marii Otylii i Franciszka Ksawerego Druckich – Lubeckich zaprojektował go jeden z najwybitniejszych architektów tego okresu – Roger Sławski.

Pałac został wybudowany w stylu neoklasycystycznym. Centralną część obecnej budowli stanowi wcześniejszy budynek dworski. Charakterystycznym elementem dekoracyjnym pałacu jest okazały, joński portyk z czterema wysokimi kolumnami. Znawcy architektury wskazują także na nakryte wysokim, łamanym dachem polskim korpus główny i dwa boczne, wysunięte do przodu ryzality. Wnętrze pałacu, uwspółcześnione po 1973 roku, zachowało kilka pomieszczeń z elementami dawnego wyposażenia. Pałac usytuowany jest w pięknym, o każdej porze roku, parku.

Warto wiedzieć, że obiekt w Dłoni powstał według koncepcji stylu narodowego (tzw. „kostiumu narodowego”), opisanego przez ks. Zygmunta Czartoryskiego z Rokosowa w 1896 roku.

Pierwsze wzmianki o Dłoni pochodzą z końca XIV wieku. Majątek należał wtedy do Awdańców Kołaczkowskich. W 1404 roku właścicielem Dłoni był Andrzej Głowacz. Przez stulecia majątek, powiązany z dobrami smolickimi, wielokrotnie zmieniał właścicieli. W XIX wieku stanowił część dóbr rodziny Stablewskich (Erazm, 1853, 1860, Władysław do 1875). W 1875 roku Władysław Stablewski sprzedał Dłoń Samsonowi Wollerowi – przemysłowcowi z Berlina. W 1900 roku, majątek dłoński (Dłoń z folwarkami Kołaczkowice, Melanowo i Piaski) odziedziczyła jego córka Otylia, która wyszła za mąż za księcia Franciszka Ksawerego Druckiego -Lubeckiego, a po jego śmierci w 1921 roku (pochowany w rodowym mauzoleum, obecnie – po rozbudowie – kaplicy), zarządzała majątkiem do chwili wybuchu II wojny światowej.

Majątek w Dłoni był jednym z najbogatszych w powiecie rawickim. Wraz z podległymi folwarkami obejmował grunty o powierzchni około 1500 hektarów. W jego skład wchodziły m.in. obszerne i nowoczesne budynki gospodarcze, browar, mleczarnia, gorzelnia, cegielnia i własna elektrownia. Przez krótki okres działała także cukrownia. W czasie I wojny światowej Maria Otylia stała się pierwszą w powiecie rawickim posiadaczką samochodu.

W XVII i XVIII wieku w Dłoni było około 200 mieszkańców. W 1898 roku, w majątku i wsi Dłoń żyło 831 mieszkańców (86 ewangelików i 745 katolików).

Dwór w Gierłachowie został wybudowany dla niemieckich właścicieli w latach ok. 1850-1860. Budynek dworu jest murowany, parterowy, wysoko podpiwniczony, ozdobiony od frontu pozornym ryzalitem ze schodami i gankiem oraz piętrową wystawką z balkonem nad głównym wejściem.

Obiekt zbudowany na planie prostokąta, nakryty jest dwuspadowym dachem z naczółkami (ściętymi szczytami). Tynkowane ściany ozdobiona zostały płaskimi pilastrami i półokrągłymi arkadami, obejmującymi część okien i główne wejście. Wnętrze dworu jest dwutraktowe, z sienią i schodami na osi. W skład niewielkiej rezydencji gierłachowskiej wchodzą również park, staw, oficyna (neorenesans 1850 – 1860) i ozdobna brama.

Gierłachowo było niegdyś siedzibą znanej wielkopolskiej rodziny Przyjemskich, a pod koniec XVIII wieku na krótko Skaławskich. W latach 1799-1869 wykupione zostało z rąk niemieckich przez Modlibowskich, właścicieli jeszcze kilku majątków w Wielkopolsce. Modlibowscy pozostawali właścicielami Gierłachowa co najmniej do roku 1926. Po 1926 roku majątek przeszedł na własność rodziny Urbanowskich. W 1939 roku właścicielem liczących 282 ha powierzchni dóbr był Stanisław Urbanowski. W okresie międzywojennym gospodarstwo wyróżniało się w Wielkopolsce dużymi plantacjami wikliny, hodowla buraków cukrowych oraz koni.